Okres przełomu wieków, przypadający na przełom stulecia dziewiętnastego i dwudziestego, w kulturze i literaturze polskiej nazywane jest okresem Młodej Polski. To nasza lokalna odmiana okresu modernizmu, który wówczas dominował w całej Europie.
Młoda Polska to bardzo wyjątkowy okres literacki. Pojawiło się wówczas wielu utalentowanych i niezwykłych pisarzy, ale również pojawiły się niepowtarzalne dzieła, które do dziś oczarowują znawców literatury i zwykłych czytelników.
To okres buntu wrażliwych twórców, pisarzy i literatów. Przeciwstawiali się oni postępującej technicyzacji życia, walczyli z rozszerzającym się drobnomieszczaństwem, jako dominującym stylem kulturalnym. Wszystko to, co działo się wokół nich podlegało kontestacji, co wyrażali w swoich utworach literackich.
Inspiracją do odrzucania postępu i drobnych radości, błahostek, była dominująca wówczas filozofia pesymistyczna i nihilistyczna, filozofów takich jak Nietzsche, Schopenhauer i im podobni.
Jednym z bardzo znanych polskich twórców, literatów tamtego okresu jest Julian Tuwim. Wiele z jego dzieł zyskało niemalże światową popularność a inspiracje jego tekstami można znaleźć do dziś. Dla przykładu „Kwiaty polskie” Juliana Tuwima są cały czas analizowane, czytane, interpretowane. Cały czas prowadzone są nad nimi prace i badania, a wielu młodych, nowych twórców inspiruje się tymi tekstami tworząc swoje własne, dzisiejsze teksty.
Widać zatem, jak ciekawą epoką literacką była Młoda Polska, odcisnęła swoje piętno na wielu twórcach tamtego okresu i dziś staje daje o sobie znać.